Het onbewezen succes van Batavieren

Al eerder besprak ik in een groep het probleem dat wij ons twitterbrein (snel en intuïtief reageren) niet op commando aan en uit kunnen zetten. En als we geen slachtoffer zijn vinden we het hoogst irritant dat een Nederlandse rechter dat wel doet en pas na lang aarzelen (wikken en wegen) tot een bezadigd oordeel komt dat dan weer afwijkt van wij allang wisten/doorhadden/vermoedden/wilden. Sterker nog, we zien feiten niet als feiten maar als argumenten in een communicatie. Wat we in een gesprek voor waar aannemen, hangt gemiddeld meer van onze relatie met de spreker af dan van de objectieve (?) feiten. Kortom, feiten zijn een ondergeschikt onderdeel in onze communicatie met een persoon met wie we wel of niet een goede relatie hebben of die we tot onze peergroup rekenen. Feiten passen we aan onze mening aan, en onze mening aan de mensen met wie wij graag omgaan.

Of de woorden van bestuurders of schoolleiders "landen" in de school hangt meer van de relatie af dan van de inhoud van die woorden. Het helpt vervolgens wel of die woorden samen een legitimerend en prettig verhaal vormen. Daarbij is dat verhaal niet altijd het startpunt van een beweging, maar soms een redenering achteraf. Willem van Oranje liet het verhaal van de opstand van de Batavieren tegen de Romeinen (stelde heel weinig voor) oppoetsen om zo duidelijk te maken dat de inwoners van de Lage Landen zich altijd al tegen buitenlandse tirannen hadden verzet. Daarmee bracht hij de 80-jarige oorlog in groots verband. Het Bataafse verhaal ging er bij de opstandige provinciën in als koek en hield tot in de 20ste eeuw stand in de schoolboekjes.

Voor wie bovenstaande redenering niet volgt of wil volgen, heb ik krantenartikelen met objectieve onderzoeksresultaten.